————-

రచన : “పద్య కళా ప్రవీణ” డా || ఆచార్య ఫణీంద్ర

ఎవ్వరటంచు నెంచితివి ? ఏను మహీతల మోయి మానవా !
ఎవ్వరెరుంగ రాయె మునుపెన్నడు పుట్టితి నేను సృష్టిలో _
త్రవ్విన కొల్ది నా చరిత దర్శనమిచ్చును వింత వింతలై _
నివ్వెర పోక విన్ము మరి నే వివరింతును నా చరిత్రమున్ !

పూర్వ కాలమందు వేర్వడి చల్లారె
గ్రహములు రవి నుండి ఖండములుగ _
శాస్త్రకారులంద్రు _ సౌర మండలమందు
పుట్టితటులె నేను ” భూమి ” పేర !

కలవు పేర్లు పెక్కు _ క్ష్మా, క్షితి, మేదిని,
పుడమి, క్షోణి, పృథ్వి, భువి, ధరిత్రి,
వసుమతి, ఇల, అవని, వసుధ, విశ్వంభర,
ధారుణి, ధర, ధరణి, ధాత్రి, ఉర్వి _

పుణ్యులైన, పాప పురుషులైనను గాని
ఏక దృష్టి గలిగి, ఎపుడు మిమ్ము
మోయుచుందు నేను ధ్యేయమై సహనమ్ము _
తరతరాల ప్రజకు తల్లి నేను !

చెట్టు మోయుచుందు _ పుట్ట మోయుచునుందు
చెరువు, నదియు, కడలి, బరువు కొండ;
మనుజులార ! మీరు మనుట కావశ్యకం
బిల్లు, పొలము, పురము లెల్ల మోతు !

విత్తు నిడిన దాని వృక్షంబుగా మార్చి,
ఫలము, పుష్పములను, పత్రములను
మీకు నందజేసి, మీ మంచి చెడు జూచు
తల్లినైన నాకు దక్కె నేమి ?

హరిత వనమ్ముల వస్త్రము
ధరియించుచు మురియుచుండు ధాత్రిని నన్నున్
పురములు కట్టుట కొరకై
కరుణారహితులు వివస్త్ర గావింతురయో !

త్రాగు నీరు కొరకు త్రవ్వేరు నా మేను _
తూట్లు పొడిచి పొడిచి తోడుచుంద్రు !
త్రాగుడేమొ ! మీదు దాహార్తి పాడ్గాను _
ఒంటిలో మిగుల్చ రొక్క చుక్క !

నీరు మొత్త మింకి, నిస్సత్తువై యుండ _
కనికరమ్ము లేక కఠినులగుచు
గుండెలోన దింపి గొట్టాలు లోతుగా
” పంపు ” తోడ తోడి చంపుచుంద్రు !

ఒళ్ళు డొల్ల యయ్యి, కళ్ళు చీకటి క్రమ్మి
తూట్లు పడిన నేను తూలుచుండ _
” కఠినురాలు భూమి కంపించె ” నని మీద
దుమ్ము వోయుచుంద్రు, తూలనాడి !

ఇన్ని చేయనేమి ? ఇన్ని నాళ్ళుగ మిమ్ము
మోయుచుంటి _ భావి మోయగలను !
ఎదను తన్ను పాప నెత్తి ముద్దిడునట్టి
కన్న తల్లి వోలె కరుణ గలిగి !

___***___